வாழ்க வளமுடன்...
எல்லையில்லா குருவருள்தாள்பணிந்து வணங்குகிறேன்.
மனிதனாகப்பிறந்து மாபெரும் ஞான நிலையை எட்டிய புத்தர் வாழ்ந்த போது, தன்னைப்போலவே ஒவ்வொரு சீடனும் தன் முன் மௌனத்தை ஏற்றுக்கொண்டார்கள் என்பதை தன்முனைப்பை வென்ற புத்தர் கண்டுகொண்டே இருந்தார். அவருடன், தன் உறவினரான ஆனந்தர் கிட்டதட்ட 50வருட ஞானவாழ்வில் கூடவே இருந்தார். புத்தரின் ஒவ்வோர் அசைவிலும் புத்தர் கூடவே இருந்தார். புத்தரின் பேச்சை பதிவு செய்வதும், அவரின் வார்த்தைகளை சக மனிதர்கள் அனைவருக்கும் கொண்டு சேர்வதற்க்கு அனைத்து ஏற்றவர் ஆனந்தர்...
புத்தர் வாழ்ந்த போதே, ஆயிரக்கணக்கான சீடர்கள் ஞானம் பெற்றனர்... மௌன வேள்வியில் தோய்ந்திருந்த புத்தர் பல இடங்களுக்கும் நடந்தே சென்றார் சீடர்களுடன்... அடர்ந்த காட்டில் நடந்து நகரங்களை அடைவார் புத்தர்... அவர் நடந்து சென்ற காட்டில், சிங்கம், புலி போன்ற ஜீவன்களும், புத்தரின் முன் அமைதியானது... ஆதலால் புத்தருக்கு எந்த விலங்கினாலும் கூட துன்பம் நேரவில்லை...
புத்தருடன் கூடவே பல ஆண்டுகள் இருந்த ஆனந்தருக்கு, தாம் ஞானம் பெறவில்லை என்ற கேள்வி எழுந்தது... அப்போது புத்தர் சொன்னாராம்.. நீ என்னை உன்னுடைய சகோதரனாகப் பார்க்கிறாய்... ஆகையினால் எனக்கும் உனக்கும் இடையிலே குரு சீடன் என்கிற பந்தம் ஏற்படவே இல்லை... நான் என்ன சொல்கிறேனோ அதை சுற்றி இருக்கும் மனிதர்களுக்கு எடுத்துச் சொல்ல ஒரு அமைப்பை ஏற்படுத்துவதோடு நின்று விடுகிறாய்... என் சொற்கள் உனக்குள் ஒரு தாக்கம் ஏற்பட நீ பொறுமையாய் உள்ளுக்குள்ளே அமைதியை ஏற்படுத்தவே இல்லை.. ஆனால் என் மௌனத்தை உனக்குள் ஏற்படவே இல்லை என்பதை புத்தர் புரிய வைத்தார்...
அன்று இரவு, ஆனந்தர், புத்தரின் அருகில் தனியாக அமர்ந்து மெல்ல அமைதியாக ஆழ்ந்தார் தனக்குள்ளே... புத்தரின் மௌனம் அவருக்குப் புரிந்தது...
கண்களில் நீர் கொட்டிய அந்தக்கணத்திலே, அயர்ந்து இருந்த புத்தர் கண் விழித்து, ஆனந்தரைப் பார்த்து புன்னகைத்தார்... அன்று ஆனந்தரும் ஞானம் பெற்றதாய் வரலாறு எழுதிக்கொண்டது.
நமது குரு நமக்கு இதுவரை வார்த்தைகளாச் சொன்னதை புலன்களைக் கொண்டு கேட்டுவந்தோம்.... மௌனத்தின் மொழியை அவரோடு இணைந்து உணர, நாம் அவரைப்போலவே இறைனிலையோடு நின்று உரைக்க ஆசிரியர் பயிற்சிபெற்ற நாம் ஒன்று கூடுவோம்... ஒவ்வோர் ஆசிரியருக்கும் குருவுக்கும் இடையில் இருக்கும் மௌனத்தை நாம் அடுத்து வந்து சேர இருக்கும் குருவின் பிள்ளைகளுக்கும் கொண்டு சேர்க்கும் பொறுப்பு நமக்கு இருக்கிறது... இன்று நாம் ஆனந்தரைப் போல மௌனத்தில் ஒன்று சேரவேண்டும் குருவுடன்...
குருவின் மௌனத்தை நாம் பேசவேண்டும்... மௌன மொழியில் உலகை நோக்கி வாழ்ந்து குருவின் தகவலைச் சொல்லவேண்டும்...
வாழ்க வளமுடன்.
எல்லையில்லா குருவருள்தாள்பணிந்து வணங்குகிறேன்.
மனிதனாகப்பிறந்து மாபெரும் ஞான நிலையை எட்டிய புத்தர் வாழ்ந்த போது, தன்னைப்போலவே ஒவ்வொரு சீடனும் தன் முன் மௌனத்தை ஏற்றுக்கொண்டார்கள் என்பதை தன்முனைப்பை வென்ற புத்தர் கண்டுகொண்டே இருந்தார். அவருடன், தன் உறவினரான ஆனந்தர் கிட்டதட்ட 50வருட ஞானவாழ்வில் கூடவே இருந்தார். புத்தரின் ஒவ்வோர் அசைவிலும் புத்தர் கூடவே இருந்தார். புத்தரின் பேச்சை பதிவு செய்வதும், அவரின் வார்த்தைகளை சக மனிதர்கள் அனைவருக்கும் கொண்டு சேர்வதற்க்கு அனைத்து ஏற்றவர் ஆனந்தர்...
புத்தர் வாழ்ந்த போதே, ஆயிரக்கணக்கான சீடர்கள் ஞானம் பெற்றனர்... மௌன வேள்வியில் தோய்ந்திருந்த புத்தர் பல இடங்களுக்கும் நடந்தே சென்றார் சீடர்களுடன்... அடர்ந்த காட்டில் நடந்து நகரங்களை அடைவார் புத்தர்... அவர் நடந்து சென்ற காட்டில், சிங்கம், புலி போன்ற ஜீவன்களும், புத்தரின் முன் அமைதியானது... ஆதலால் புத்தருக்கு எந்த விலங்கினாலும் கூட துன்பம் நேரவில்லை...
புத்தருடன் கூடவே பல ஆண்டுகள் இருந்த ஆனந்தருக்கு, தாம் ஞானம் பெறவில்லை என்ற கேள்வி எழுந்தது... அப்போது புத்தர் சொன்னாராம்.. நீ என்னை உன்னுடைய சகோதரனாகப் பார்க்கிறாய்... ஆகையினால் எனக்கும் உனக்கும் இடையிலே குரு சீடன் என்கிற பந்தம் ஏற்படவே இல்லை... நான் என்ன சொல்கிறேனோ அதை சுற்றி இருக்கும் மனிதர்களுக்கு எடுத்துச் சொல்ல ஒரு அமைப்பை ஏற்படுத்துவதோடு நின்று விடுகிறாய்... என் சொற்கள் உனக்குள் ஒரு தாக்கம் ஏற்பட நீ பொறுமையாய் உள்ளுக்குள்ளே அமைதியை ஏற்படுத்தவே இல்லை.. ஆனால் என் மௌனத்தை உனக்குள் ஏற்படவே இல்லை என்பதை புத்தர் புரிய வைத்தார்...
அன்று இரவு, ஆனந்தர், புத்தரின் அருகில் தனியாக அமர்ந்து மெல்ல அமைதியாக ஆழ்ந்தார் தனக்குள்ளே... புத்தரின் மௌனம் அவருக்குப் புரிந்தது...
கண்களில் நீர் கொட்டிய அந்தக்கணத்திலே, அயர்ந்து இருந்த புத்தர் கண் விழித்து, ஆனந்தரைப் பார்த்து புன்னகைத்தார்... அன்று ஆனந்தரும் ஞானம் பெற்றதாய் வரலாறு எழுதிக்கொண்டது.
நமது குரு நமக்கு இதுவரை வார்த்தைகளாச் சொன்னதை புலன்களைக் கொண்டு கேட்டுவந்தோம்.... மௌனத்தின் மொழியை அவரோடு இணைந்து உணர, நாம் அவரைப்போலவே இறைனிலையோடு நின்று உரைக்க ஆசிரியர் பயிற்சிபெற்ற நாம் ஒன்று கூடுவோம்... ஒவ்வோர் ஆசிரியருக்கும் குருவுக்கும் இடையில் இருக்கும் மௌனத்தை நாம் அடுத்து வந்து சேர இருக்கும் குருவின் பிள்ளைகளுக்கும் கொண்டு சேர்க்கும் பொறுப்பு நமக்கு இருக்கிறது... இன்று நாம் ஆனந்தரைப் போல மௌனத்தில் ஒன்று சேரவேண்டும் குருவுடன்...
குருவின் மௌனத்தை நாம் பேசவேண்டும்... மௌன மொழியில் உலகை நோக்கி வாழ்ந்து குருவின் தகவலைச் சொல்லவேண்டும்...
வாழ்க வளமுடன்.
